در این کتاب ، آلبرت انیشتین برخلاف بسیاری از فیزیکدانان کوانتوم ، رویکرد واقع گرایانه خود به فیزیک را تحت فشار قرار داد. این کتاب معتقد است که اعتقاد به "واقعیت عینی" باعث پیشرفتهای علمی زیادی در طول اعصار شده است ، بنابراین اثبات می شود که این یک مفهوم مفید است حتی اگر قابل اثبات نباشد. در این کتاب آمده است: "بدون این باور که می توان واقعیت را با ساختارهای نظری ما درک کرد ، بدون اعتقاد به هماهنگی درونی جهان ما ، هیچ علمی وجود نخواهد داشت." "این باور انگیزه اساسی برای همه آفرینش های علمی است و همیشه خواهد ماند."