Dr. A. van Brummelen over wat hij aanduidde als ‘levensadel’ (1)

Fijngevoelig

Dr. A. van Brummelen schreef in 1987: ‘Wij achten dit een klassiek antwoord, voorbeeldig voor alle tijden. Wij onderschrijven het volkomen, maar wij willen er voor deze keer eens een tekst aan toevoegen, die meestal wordt voorbijgezien, maar die wij er zeker in kunnen mengen. Die lust en liefde tot de dienst van de Heere verleent namelijk het leven een zekere adel en glans. Wij menen dat de levenstoewijding aan de Heere ons verheft boven een alledaagse grauwheid en vanzelfsprekendheid. Wie fijngevoelig door het leven gaat, ontdekt ook in kerkelijke kringen geregeld een zekere platvloersheid en banaliteit, die ons schrikken doet. De heiligste dingen ontvangen een gestileerde kilheid. Soms een plat-grappigheid en zogenaamde populariteit in toon en houding.

 

Levensadel

Meen niet, dat dit te maken heeft met bepaalde afkomst van stand en rang, alsof daardoor alleen een zekere wijding wordt ontvangen. In de gewone gang van de dingen verleent een goede opvoeding zeer zeker een bepaalde levenstoon. Maar wat wij onder levensadel verstaan is allerminst aan een sociale laag gebonden. 

 

Integendeel, iedereen weet uit eigen levensondervinding zich wel bepaalde gestalten voor ogen te stellen, die een fijnheid van manieren vertolken, een kiene takt om bepaalde dingen te zeggen of te zwijgen. Het is vaak reeds te merken aan de manier waarop bepaalde gewoonten worden verricht, de wijze waarop men spreekt of luistert. 

 

Deze adel is soms het geheim van oude boerengeslachten. Maar niet minder hebben wij deze adel ook aangevoeld bij gewone huisvrouwen, die zich richten over hun diepste levensgeheim. En vergeet ook niet jonge mensen, die soms een diepe intuïtie bezitten voor de dingen waarop het aankomt.

 

Herinnering

Nog staat ons een tweetal mensen voor ogen, die een weergaloze fijnheid van geest verrieden, vooral voor de noden en de zwakheden van de plaatselijke dominee. Ze leefden mee, ze baden mee, ze konden geduldig luisteren. En — wanneer dan het gesprek was afgelopen, dan stonden ze samen op de stoep voor het huis. O, dat handgebaar, die groet, die stille ogen — nooit zullen wij ze vergeten. Vaak hebben wij gedacht, de stilte van de eeuwigheid tikte in dat huis!’