Christus volgen door beproeving en verzoeking (2)

De puritein Thomas Brooks geeft een radicale les: ‘Het risico lopen tot een gelegenheid om te zondigen en dan te bidden “leidt ons niet in verzoeking”, is hetzelfde als je vinger in het vuur steken en dan te bidden dat hij niet verbrandt.’ Blijf dus weg bij verleidende bronnen, zowel offline als online. Dit vraagt om keuzes. Brooks: ‘God zal de verleiding niet wegnemen, enkel dan wanneer jij je omdraait bij de gelegenheid vandaan.’ 

 

Verleiding komt tot je door wat je ziet, hoort en voelt. Tal van gedachten bespringen je en soms hoor je jezelf dingen zeggen die je liever niet zou herhalen. Daar zijn we voluit verantwoordelijk voor. Het stelt ons schuldig. Dit doet buigen en opnieuw belijden: ‘Heere, wees mij zondaar om Christus wil genadig.’ De vorm van verleiding kan veranderen, maar als zodanig zal een christen levenslang moeten strijden tegen de zonde. 

 

Blijf echter niet in de zonde liggen. Dat is wellicht de grootste verleiding. Dat je ermee leert leven. Dan raak je langzamerhand benevelt. Het gevolg hiervan is dat je minder vrucht draagt en de gemeenschap met Christus onder druk staat. Breek met zonden. Door de stille omgang met de Heere in gebed en Bijbellezen te herstellen zul je ervaren dat er kracht in het bloed is. Leer te strijden met de wapens van het geloof, het Woord van de Heere zelf. 

 

Kroon

Thomas Brooks meent dat verzoeking en beproeving niet het laatste woord hebben: ‘Beproevingen kunnen ons doen sterven, maar zij kunnen ons niet verwonden. Zij kunnen mijn leven wegnemen, maar niet mijn God, mijn Christus, mijn kroon.’ Periodes van beproeving en verzoeking leiden ertoe dat je meer leert verwachten van Christus en minder van jezelf. Brooks: ‘Hoe meer heiligen geslagen zijn door de hamer van beproeving, hoe meer zij tot trompetten van Gods lof worden. Des te meer wordt de genade verlevendigd en gestimuleerd.’ Volgens de puritein ziet een christen die van genade leeft, door donkere wolken heen, dat God met een glimlach naar hem kijkt.