25650625pm--จากการทำดีสู่การรู้ความจริง

25 มิ.ย. 65 (เย็น) - จากการทำดีสู่การรู้ความจริง : จากความรู้ตัว เป็นการรู้ความจริง ความจริงของกายและใจ เมื่อรู้ความจริงของกายและใจ โดยเฉพาะเห็นนะ เออ กายนี้ก็ไม่ใช่ของเรา ใจนี้ก็ควบคุมบังคับบัญชาไม่ได้ มันไม่อยู่ในอำนาจที่จะบังคับกายและใจ ให้เป็นไปได้ดั่งใจ ฉะนั้นเวลากายมันเจ็บมันป่วย ที่เคยเศร้าโศก เคยคับแค้น มันก็เปลี่ยนไปเป็นการยอมรับ หรือเวลามีอารมณ์ต่างๆ เกิดขึ้นกับใจ ก็รู้ว่ามันมาแล้วก็ไป มันไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา มีความโกรธเกิดขึ้น ก็ไม่ใช่เรา

แต่ก่อนนี่จมเข้าไปในความโกรธ เพราะไปยึดว่าเราโกรธ เวลาเกิดความเครียด ก็เราเครียด เวลากายปวด ก็เราปวด มันเข้าไปยึด อันนี้เพราะหลง เพราะว่าไม่รู้ ทั้งไม่รู้ตัวแล้วก็ไม่รู้ความจริง แต่พอรู้ความจริงในสัจธรรม มันก็รู้ว่าไม่มีอะไรที่ยึดมั่นถือมั่นได้ มันก็วาง

 

รู้ว่ากายไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา อารมณ์ที่เกิดขึ้นก็ไม่ใช่ของเรา แม้กระทั่งใจนี่ก็ไม่ใช่ของเรา ไม่สามารถบังคับมันไปดั่งใจได้ จะให้มันสงบมันก็ไม่สงบ อยากให้มันผ่อนคลาย มันก็ไม่ผ่อนคลาย แต่ถ้าเกิดเมื่อไหร่ก็ตาม ที่เราเห็นความจริงของกายและใจ หรือว่าอย่างน้อยๆ มีความรู้เนื้อรู้ตัว มีสติ อาการของใจ มันก็มาทำให้เป็นทุกข์ไม่ได้ เห็นทุกข์นะ แต่ว่าไม่เป็นทุกข์ เห็นทุกข์เพราะอะไร เห็นทุกข์เพราะมีความรู้ตัว มีสติ

 

แต่ก่อนนี้ทุกข์เกิดขึ้นทีไร เป็นทุกข์ทุกที แต่ตอนนี้ไม่เป็นทุกข์แล้ว เห็นมัน รู้ทันมัน ต่อไปก็จะเห็นว่า ทุกอย่างเป็นทุกข์ทั้งนั้น เหมือนกับเป็นของร้อน เป็นของหนัก ถ้าจับก็เจ็บ ถ้าแบกก็เหนื่อย มันมีแต่จะสอนให้เราปล่อยวาง ถึงตอนนั้น ก็สามารถที่จะทำสิ่งดีงามได้ ด้วยใจที่ไม่ทุกข์ สามารถที่จะใช้ชีวิตที่ดีงาม ด้วยจิตที่เป็นอิสระ

 

อันนี้มันเป็นพัฒนาการ ที่เราควรจะใส่ใจ ก้าวขึ้นไปเรื่อยๆ จากการทำความดี โดยไม่หวังผลตอบแทน จากการเข้าถึงความสุข เมื่อได้ทำความดี เมื่อได้ทำงาน หรือได้ทำสิ่งที่มีคุณค่า ไปสู่การทำความรู้สึกตัว มีความรู้เนื้อรู้ตัวในทุกสิ่งที่ทำ จนกระทั่งไปสู่การรู้เท่าทันธรรมดา หรือรู้เท่าทันความจริง หรือสัจธรรมของชีวิต คนเรามันต้องมีพัฒนาการ อย่าหยุดนิ่ง แล้วก็จะพบกับความสงบเย็น เป็นอิสระในที่สุด