25640730pm--ฝึกตนจนละตน

30 ก.ค. 64 - ฝึกตนจนละตน : การที่รู้ซื่อๆก็ยังทำให้เราได้เห็นธรรมชาติของอารมณ์เหล่านั้น ว่ามันก็ไม่เที่ยง มันมาแล้วก็ไป แต่ก่อนนี้ก็ไม่เห็นตรงนี้ ก็ไปเอาจริงเอาจังกับมัน เวลาโกรธก็จมดิ่งอยู่ในความโกรธ หรือว่าโวยวายตีโพยตีพาย รวมทั้งความเบื่อความเหงา ไปเอาจริงเอาจังกับมัน แต่พอเรามาดูมาเห็นมัน เห็นมันบ่อยๆ มันก็จะรู้ว่าของพวกนี้มันมาแล้วก็ไป ทุกอย่างไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ ดีใจหรือเสียใจ เราก็ไม่ไปเอาจริงเอาจังกับมัน เพราะรู้ว่าเดี๋ยวมันก็ไป

แล้วต่อไปก็จะเห็นว่า อารมณ์พวกนี้ไม่ใช่เรา แต่ก่อนไม่เคยรู้ไม่เคยเห็นเลย เวลามีอารมณ์พวกนี้เกิดขึ้น ก็ไปคิดว่าเป็นเรา เราโกรธ เราเกลียด เราสุข เราทุกข์ เราคิด พอคิดดีก็ดีใจ พอคิดชั่วก็เสียใจ บางทีก็โกรธตัวเองว่าทำไมถึงคิดแบบนั้น มันไม่ใช่เราคิด มันไม่ใช่เรา มันแค่เป็นความคิดที่เกิดขึ้น

อารมณ์ก็เหมือนกัน มันไม่ใช่เรา ตรงนี้แหละที่มันช่วยทำให้ความยึดมั่นในตัวเราของเรา มันค่อยๆลดลงเมื่อวานนี้ก็ได้พูดถึงเรื่องอนัตตา พูดถึงเรื่องของการความจำเป็น หรือความสำคัญของฝึกจิต จนกระทั่งไม่ยึดมั่นในตัวกูของกู หรือพูดภาษาชาวบ้านก็คือ ไม่มีตัวกู ซึ่งในขณะที่ยังละตัวกูไม่ได้ ก็ให้มีตัวกูที่ดี ที่มีคุณธรรมก่อน แต่ถึงแม้ยังละตัวกูไม่ได้อย่างสิ้นเชิง เราก็ยังสามารถที่จะละมันได้ชั่วคราว