Düşe Kalka Büyümek 2: Babalar ve Oğullar

Bu podcast’ın bir yerinde 1962'den kalma aile ses kaydında babam benim çocuk halime soruyor: “Beni ne kadar seviyorsun?” Bantta kem küm ediyorum, ne dediğim tam anlaşılmıyor. Yıllar içinde çok söylediysem de yine tekrar edeyim: “Çok seviyorum”. Özellikle babamızın (ve annemizin) davranışlarından hatırladıklarımızın çoğunun bizi en çok etkiledikleri dönemlere ait olmadığını düşünürsek, hatırlamadığımız hatıraların etkisini daha iyi ayırd edebiliriz.

Çocuğa duyulan hayranlık, çocukta kendisinin gördüklerini başkalarına, başka zamanlara duyurma ve kendi biricikliğini çocuğunda sürdürme arzusu gibi duyguların evrenselliğini ve zaman ötesi yanını düşündürdü bu ses kayıtları. Babamın genç sesindeki heyecanı acaba ben de çocuklarıma taşıyabildim mi, yeterince iyi olabildim mi? Bunu bilebilecek miyim, adeta bilinmeyen bir zamanda onların yetişkinliğinde “açıklanacak” sonuçları görüp göremeyeceğimden emin olmaksızın yola devam mı edeceğim, anne-babaların kendilerine sordukları sorular bunlar gibi değil mi? Kendimizi ve ilişkilerimizi hatırlamadığımız bir zamandan gelip kendi hatırlanmayacağımız bir zamana doğru akan bir doğal döngünün anlam bulmasını bu sorulara cevap arayarak sağlıyoruz. (Bu bölüm Çağla Fırat, Klinik Psk., Güzel Günler Klinik tarafından hazırlanmıştır.)