#71 - عارفی که بر مرگ فرزند نمی‌گریست

بود شیخی رهنمایی پیش ازین *** آسمانی شمع بر روی زمین | چون پیمبر درمیان امتان *** در گشای روضهٔ دار الجنان | گفت پیغامبر که شیخ رفته پیش *** چون نبی باشد میان قوم خویش | یک صباحی گفتش اهل بیت او *** سخت‌دل چونی بگو ای نیک‌خو | ما ز مرگ و هجر فرزندان تو *** نوحه می‌داریم با پشت دوتو | تو نمی‌گریی نمی‌زاری چرا *** یا که رحمت نیست در دل ای کیا | چون ترا رحمی نباشد در درون *** پس چه اومیدست‌مان از تو کنون | ما باومید تویم ای پیش‌وا *** که بنگذاری تو ما را در فنا | چون بیارایند روز حشر تخت *** خود شفیع ما توی آن روز سخت | در چنان روز و شب بی‌زینهار *** ما به اکرام تویم اومیدوار | دست ما و دامن تست آن زمان *** که نماند هیچ مجرم را امان | گفت پیغامبر که روز رستخیز *** کی گذارم مجرمان را اشک‌ریز | من شفیع عاصیان باشم بجان *** تا رهانمشان ز اشکنجهٔ گران | عاصیان واهل کبایر را بجهد *** وا رهانم از عتاب نقض عهد | صالحان امتم خود فارغ‌اند *** از شفاعتهای من روز گزند | بلک ایشان را شفاعتها بود *** گفتشان چون حکم نافذ می‌رود | هیچ وازر وزر غیری بر نداشت *** من نیم وازر خدایم بر فراشت *** این برنامه‌ای است از رادیو بامداد تمامی قسمت‌های این مجموعه را می‌توانید در وبسایت رادیو بامداد بشنوید www.RadioBamdad.com