26 ก.ย. 63 (เย็น) - ปฏิบัติอย่ากลัวผิด : การปฏิบัติของหลวงพ่อเทียน เราไม่ต้องทำอะไรมาก เราให้โอกาสสติในการทำงานใหม่ๆก็มุ่งงุ่นง่าน เชื่องช้าหน่อย กว่าจะนึกได้ ก็ 7-8 เรื่อง ให้เราสังเกตว่า พอเราระลึกได้ขึ้นมาว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ ถ้าถามว่าเรากำลังคิดอะไรอยู่ ก็คิดไม่ออก ทั้งๆที่ดูเหมือนคิดเป็นวรรคเป็นเวร คิดเป็นเรื่องยืดยาว แต่พอถามว่าเมื่อกี้นี้คิดอะไร กลับนึกไม่ออก เพราะอะไร เพราะว่ามันหลง มันหลงคิด แต่พอเรามีสติ รู้ตัวเราก็รู้เลยว่าเราหลงเยอะมาก ถ้าเราทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ทำเล่นๆไป ให้โอกาสแก่สติที่มั...
26 ก.ย. 63 (เย็น) - ปฏิบัติอย่ากลัวผิด : การปฏิบัติของหลวงพ่อเทียน เราไม่ต้องทำอะไรมาก เราให้โอกาสสติในการทำงานใหม่ๆก็มุ่งงุ่นง่าน เชื่องช้าหน่อย กว่าจะนึกได้ ก็ 7-8 เรื่อง ให้เราสังเกตว่า พอเราระลึกได้ขึ้นมาว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ ถ้าถามว่าเรากำลังคิดอะไรอยู่ ก็คิดไม่ออก ทั้งๆที่ดูเหมือนคิดเป็นวรรคเป็นเวร คิดเป็นเรื่องยืดยาว แต่พอถามว่าเมื่อกี้นี้คิดอะไร กลับนึกไม่ออก เพราะอะไร เพราะว่ามันหลง มันหลงคิด แต่พอเรามีสติ รู้ตัวเราก็รู้เลยว่าเราหลงเยอะมาก ถ้าเราทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ทำเล่นๆไป ให้โอกาสแก่สติที่มันจะทำงาน ต่อไปก็จะทำงานได้ไวขึ้นๆ เพียงแต่เราให้โอกาสเขาในการทำงานได้เต็มที่ ไม่ไปพูดคุยกับใครไม่ไปเล่นโทรศัพท์มือถือ เราก็เดินกลับไปกลับมา หรือสร้างจังหวะ ยกมือไป ๆ อันนี้คือการให้โอกาสปฏิบัติ
คำว่าปฏิบัติของหลวงพ่อเทียน ไม่มีการบริกรรม คนที่ไม่คุ้นกับวิธีนี้จะรู้สึกว่าโหรงเหรง เพราะปกติเวลาทำจิตตภาวนา เราจะต้องมีคำบริกรรมเพื่อผูกจิตให้มาอยู่กับเนื้อกับตัว ผูกจิตไม่ให้มันไม่ไปไหน พอไม่มีคำบริกรรมเหมือนจะรู้สึกเคว้งคว้าง เหมือนกับการข้ามท้องร่องในสวน เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีแล้ว แต่ก่อนในสวนมีท้องร่อง จะมีไม้ไผ่แค่ลำเดียว ไม่มีราว เวลาเดินบนราวไม้ไผ่ไม่มีราวก็รู้สึกว่าเสียว บางทีเดินไม่ถึงครึ่งทางก็ตกแล้ว คนที่ภาวนาไม่มีคำบริกรรมก็จะมีความรู้สึกคล้ายๆแบบนั้น คือไม่มีอะไรให้ยึด ก็เลยรู้สึกว่าไม่กล้า เพราะกลัวว่าจะฟุ้ง
แต่คนที่เดินข้ามท้องร่องบ่อยๆ เดินบ่อยๆ ถึงไม่มีราวก็เดินได้สบาย เพราะเขารู้จักทรงตัว รู้จักประคองตัว ให้เดินข้ามท้องร่องได้ แม้เพียงจะมีแค่ไม้ไผ่ลำเดียว แต่นักปฏิบัติหลายคนกลัวฟุ้ง ก็เลยบังคับจิต ไม่มีคำบริกรรม เหมือนกับเดินข้ามท้องร่อง กลัวจะตก อย่าไปกลัวตก มันจะตกก็ช่างมัน ก็เริ่มขึ้นมาใหม่ เดินตก ไม่เป็นไร เริ่มต้นขึ้นมาใหม่ ไม่มีราวจับก็ไม่เป็นไร อย่าไปกลัวผิด เพราะว่าผิดแต่ละครั้งมันก็เป็นครูที่ช่วยให้เรามีสติ รู้ตัวได้ไวขึ้น คนเราถ้ากลัวผิด มันก็ไม่เจริญวิชาการก็ไม่ก้าวหน้า
คนไทยเรียนภาษาอังกฤษเป็นปีพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย เป็นเพราะกลัวผิดไวยากรณ์เลยไม่กล้าพูด คนที่ไม่กล้าพูดก็เลยพูดไม่ได้ แต่พอไม่กลัวผิด พูดไปเลย ไม่กลัว ไม่สนใจไวยากรณ์ มันก็พูดได้ การเจริญสติก็เหมือนกัน อย่าไปกลัวผิด อย่าไปกลัวฟุ้ง ทำไปเลย อย่าเพิ่งหวังอย่าไปสนใจผล ทำไปเลย ทำเล่นๆ แล้วมันก็จะเห็นผลเอง
View more