Á fyrstu árum sjötta áratug tuttugustu aldarinnar voru fá tækifæri fyrir unga menn á Sauðárkróki. Það er því skiljanlegt að tveir æskuvinir - Kári Jónsson og Haukur Stefánsson - freistuðu gæfunnar í öðru landi; Kanada.
Æskuvinirnir voru fullir tilhlökkunar og bjartsýni þegar þeir héldu utan í júní 1954. Kári segir í bréfi til vinar síns að þeir séu loksins komnir „til fyrirheitna landsins og ég get tekið það strax fram að okkur líkar dvölin vel“:
„Fólkið er hér frjálslegt og allir virðast ánægðir. Hirði ég ekki um að lísa því nánar en skal segja þér frá því þegar maður kinnist lífinu nánar. Við lifum hér hinu bezta lífi og V. Íslendingar vilja allt fyrir okkur gera...“
Ekki voru þeir eins hrifnir af New York en þar gistu félagarnir á leið sinni til Kanada og breytti engu þótt þar hafi þeir í „fyrsta sinn séð sjónvarp og fundið bragð af góðum bjór“:
„Ekki geðjast okkur af borginni, hún er ekki annað en steinn og stál og efnishyggjan virðist vera að kæfa þann litla vott sem nefna mætti líf.“
Þetta er II. hluti frásagnar af tveimur æskuvinum sem lögðust í víking til Kanada.
Kerfið er alltaf á vaktinni
Múr skammarinnar
Öflugt tæki til jöfnuðar
Ríki barnfóstrunnar
Bakari, leikari og íhaldsmaður
Sjálfstæði sveitarfélaga
Leikreglurnar eru skakkar - það er vitlaust gefið
Fábreytni og höft - frelsi og tækifæri
Heilbrigðiskerfið - við erum öll sjúkratryggð
Byggðastefna framtíðarinnar
Stundum þarf að segja hlutina eins og þeir eru
Hófsemd, málamiðlun og samræðustjórnmál
Séreignastefna er frelsisstefna
Náttúruvernd er arðbær
Kjarabarátta
Stjórnarskrá: Ríkisstjórn laga – ekki manna
Klisjur og merkimiðapólitík
Hvað er ríkið alltaf að vasast?
Create your
podcast in
minutes
It is Free