Í tengslum við væntanlega sölu á hlutum ríkisins í Íslandsbanka hafa eðlilega orðið umræður um kosti þess og galla að tryggja dreift eignarhald á helstu fjármálafyrirtækjum landsins. Forvitnilegt er að rifja upp baráttu Davíðs Oddssonar, þáverandi forsætisráðherra, fyrir lagasetningu til að tryggja dreift eignarhald og valddreifingu í fjármálakerfinu.
Þegar ræður og viðtöl fyrir og um síðustu aldamót eru skoðuð er greinilegt að Davíð var sannfærður um að rétt væri að setja lög um hámarks eignarhlut einstakra hluthafa í fjármálafyrirtækjum. Ekki sé „æskilegt að menn hafi á tilfinningunni að það séu einhver önnur sjónarmið, sem ráði stefnu banka, en almenn arðsemissjónarmið, eins og einhverjir þröngir hagsmunir ráðandi hóps," sagði Davíð í viðtali. Hann hafði hafði miklar áhyggjur af valdasamþjöppun í viðskiptalífinu en skoðanir hans urðu undir. Pólitískir andstæðingar Davíðs börgðust hart gegn hugmyndum um að lögfesta dreit eignarhald fjármálafyrirtækja.
Slaufun og bergmálshellar samfélagsmiðla
„Kerfið” vs. nýsköpun
Hræðsla og lýðhyggja ná undirtökum
Gildir jafnræði bara þegar hentar?
Sundrung og félagafrelsi
Barnaleg stefna Evrópu í orkumálum
Ekkert breytist í Reykjavík
Sérstakt og ekki alltaf áferðafallegt
Hugmyndafræði skiptir máli í sveitarstjórnum
Sundraðar þjóðir sameinast
Frá hungurmörkum til bjargálna, arðsemi og sjálfbærni
Löngunin að öðlast stundarfrægð
Tálsýn
Frelsið á ekki samleið með óttanum
Stjórnlyndi á vaktinni
Loftlagskvíði og barneignir
Innleiðum samkeppni í grunnskólann
Gegn eigendum lítilla fyrirtækja
Sjálfstæðir fjölmiðlar í súrefnisvél
Erfið og flókin brúarsmíði
Create your
podcast in
minutes
It is Free