Ekki var það til að auka bjartsýni mína á framtíðina sem menntskælings að þurfa að lesa bókina „Endimörk vaxtarins“ eftir nokkra vísindamenn sem kölluðu sig Rómarsamtökin. Boðskapurinn var ekki uppörvandi. Það væri komið að endimörkum hjá mannkyninu, mikilvæg hráefni væru á þrotum og vöxtur efnahagslífsins gæti ekki haldið áfram. Hér eftir yrði mannkynið að læra nægjusemi og láta af neysluhyggju. Með öðrum orðum: Lífskjör mín og minnar kynslóðar yrðu lakari, jafnvel miklu lakari, en foreldra minna.
Slaufun og bergmálshellar samfélagsmiðla
„Kerfið” vs. nýsköpun
Hræðsla og lýðhyggja ná undirtökum
Gildir jafnræði bara þegar hentar?
Sundrung og félagafrelsi
Barnaleg stefna Evrópu í orkumálum
Ekkert breytist í Reykjavík
Sérstakt og ekki alltaf áferðafallegt
Hugmyndafræði skiptir máli í sveitarstjórnum
Sundraðar þjóðir sameinast
Frá hungurmörkum til bjargálna, arðsemi og sjálfbærni
Löngunin að öðlast stundarfrægð
Tálsýn
Frelsið á ekki samleið með óttanum
Stjórnlyndi á vaktinni
Loftlagskvíði og barneignir
Innleiðum samkeppni í grunnskólann
Gegn eigendum lítilla fyrirtækja
Sjálfstæðir fjölmiðlar í súrefnisvél
Erfið og flókin brúarsmíði
Create your
podcast in
minutes
It is Free