جلسه سی و هفتم مثنوی معنوی به روایت استاد علی اصغر بیانی

شماره (٠٣٧) - ٠٨ شهریور ماه ١٣٨٩ دفتر اول - ابیات ٢٣١٥ تا ٢٤٣٢ زن از اینگونه خشن گفتارها خواند بر شوی جوان طومارها گفت ای زن، تو زنی یا بوالحزن فقر فخرست و مرا بر سر مزن مال و زر، سر را بود همچون کلاه کل بود او، کز کله سازد پناه خواجه در عیبست، غرقه تا به گوش خواجه را مالست و مالش عیب پوش نصیحت کردن زن مر شوی را که سخن افزون از قدم و از مقام خود مگو لم تقولون ما لا تفعلون که این سخن ها اگر چه راستست این مقام توکل تو را نیست و این سخن گفتن فوق مقام و معامله خود زیان دارد و کبر مقتا عندالله باشد _________________________________________ این فقر به تعبیری می توان گفت که "نیاز به حق" و "بی نیازی از خلق" است. فقر در اینجا این معنی را می دهد، و نه فقط فقر اقتصادی و مادی؛ و امر ذاتی است. "برگرفته از متن سخنرانی" ♦ارجاع به حدیث نبوی: "الفقر فخری و به افتخر" فقر افتخار من است. ♦ارجاع به سوره صف، آیه (٣): كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ. نزد خدا بسيار مورد غضب است كه چيزى را بگوئيد كه عمل نمى‌كنيد.