کتاب صوتی قرمز: زندگینامه گری نویل📚ترجمه میلاد وفادار

کتاب قرمز اثری از گری نویل با ترجمه میلاد وفادار است. این کتاب داستان زندگی یکی از بازیکنان پرافتخار فوتبال انگلستان است که افتخارات بسیاری را برای تیم منچستر یونایتد به ارمغان آورد.

درباره کتاب قرمز

گری الکساندر نویل، بازیکن فوتبال اهل انگلستان و برادر بزرگتر فیلیپ جان نویل، ۱۸ فوریه ۱۹۷۵ متولد شد. نویل فوتبال را از اولدترافورد شروع کرد و در دوران بازی‌اش که در ۱۹۹۲ آغاز شد و در سال ۲۰۱۱ به طور ناگهانی به پایان رسید، فقط در منچستریونایتد بازی کرد. اما در همین مدت افتخارات بسیاری از جمله قهرمانی لیگ برتر انگلیس در سال ۱۹۹۷، قهرمانی لیگ برتر انگلیس در سال ۱۹۹۹، قهرمانی لیگ قهرمانان در سال ۱۹۹۹، قهرمانی جام بین قاره‌ای در سال ۱۹۹۹ و قهرمان جام حذفی انگلیس در سال ۲۰۰۴ را از آن تیم منچستر یونایتد کرد. او اکنون به عنوان مجری تلویزیون فعالیت می‌کند.

کتاب قرمز را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

تمام فوتبال‌دوستان را به خواندن کتاب قرمز دعوت می‌کنیم.

بخشی از کتاب قرمز

لجاجت نویل‌ها هم با من همراه است. برای درک لجاجت خانواده ما، باید داستان این را بدانید که چگونه اسم پدرم نِویل نِویل شد. پس از این‌که او به دنیا آمد، مامایی بالای سر او رفت و تخته گیره‌ای کنار او را برداشت و گفت: «نویل؟ اوه، این اسم خوبی برای پسر نو رسیده شماست». عمه بزرگ من آنجا بود و گفت: «نه، اسمش نویل نیست. این نام خانوادگی او است. نِویل نِویل؟ نمی‌شود چنین اسمی گذاشت». مادربزرگ من کسی بود که نمی‌شد برای او تعیین تکلیف کرد. نمی‌پذیرفت کسی بگوید چه نامی را برای پسرش بگذارد یا نگذارد. «چرا نِویل نِویل نمی‌شود؟ من او را به اسمی صدا می‌زنم که خودم می‌خواهم.» پس از این خودسری مادربزرگم بود که نام پدرم نویل نویل شد. خیلی‌ها می‌گویند که من خیره‌سری خود را از مادربزرگم به ارث برده‌ام.

خانواده مادری من متانت بیشتری دارند و خصوصیاتشان به فیل رسیده است. او همیشه آسان‌گیرترین فرزند خانواده بوده و قطعا من حساس‌ترینشان هستم. تریسی در تعادل است. در سالیان ابتدایی، رابطه نزدیک‌تری بین آن دو برقرار بود. با توجه به این‌که دوقلو به شمار می‌رفتند، در مدرسه همکلاسی بودند. ولی همه ما به شکلی برابر نزدیک بودیم. نمی‌توانید با فیلیپ درگیر شوید. او با کسی تند نمی‌شود و این ویژگی از کودکی همراهش بوده است. با همدیگر کلنجار می‌رفتیم ولی اگر این روند ادامه می‌یافت، پدر تنبیه‌مان می‌کرد. مسئله مهم، نظم بود. روی حرف والدینمان حرف نمی‌زدیم و اگر می‌گفتند تا ساعت ۹ باید خانه باشید، همین کار را می‌کردیم. یادم می‌آید شبی با بیست دقیقه تأخیر به خانه برگشتم و پدرم بالای پله‌ها مرا شلاق زد. دیگر آن کار را انجام ندادم چون درسی که در خانه می‌آموختیم، همواره همراهمان می‌ماند.

بیش از هر چیز، ورزش بود که من و فیل را به هم نزدیک کرد. هرگاه وقت خالی داشتیم، سراغ فوتبال یا کریکت می‌رفتیم. تمام روز و شب بازی می‌کردیم. اختلاف سنی دو ساله زیاد نیست و به همین خاطر ما همه کارها را با یکدیگر انجام می‌دادیم. عادت داشتیم به انتهای جاده بزرگ بِری، براکس برویم. پیراهنی را روی زمین می‌گذاشتیم و توپ را به آسمان شوت می‌کردیم و چالش این بود که ببینیم چه کسی می‌تواند زودتر پیراهن را بپوشد و توپ را زیر پایش متوقف کند. نبردی تن به تن میان من و او بود. تصور کنید، دو نویل گاهی برای ساعت‌ها به هم می‌پیچیدند. حتی اگر تا نیمه شب بازی می‌کردیم، شاهد گلی نبودید.