40 - Diversiteit

De Mediadoctoren zijn nooit te beroerd geweest om anderen de maat te nemen. Deze keer gaat het over diversiteit en moeten zij ook bij zichzelf te rade gaan: waarom hebben ze in 39 afleveringen nog nooit een niet-witte gast gehad? Waarom zijn de media zo overweldigend wit? En wat kunnen we daar aan doen? In de 40e aflevering bespreken de Mediadoctoren diversiteit (en vooral het gebrek daaraan) in de media. Te gast is Reza Kartosen-Wong. Hij promoveert binnenkort op de consumptie van Aziatisch-Nederlandse populaire cultuur en is docent aan de Universiteit Utrecht. Uit het onderzoek van Kartosen-Wong blijkt dat jongeren zich afkeren wanneer zij zichzelf niet terugzien in de media. Het gevolg is dat zij zich mogelijk ook afkeren van Nederland omdat ze zich niet erkend voelen. Linda denkt dat we een onderscheid moeten maken tussen diversiteit in redacties en diversiteit in onderwerp en beeld. Het lijkt haar geen goed idee dat kranten alleen Marokkaans-Nederlandse journalisten aannemen voor een reportage over de shariadriehoek. Deze mensen moeten juist ook schrijven over allerlei andere zaken, anders ligt essentialisme op de loer. We bespreken via er schuldig zijn aan gebrek aan diversiteit. Nederlandse televisie was in de jaren ’50 spierwit, totdat Donald Jones verscheen. Marloes de Jong en Iris Verhulsdonk maakten hier een item over. Was Jones een wegbereider of werd hij simpelweg gebruikt als een stereotype zwarte man? Kartosen-Wong denkt niet dat je daar een eenduidig antwoord op kunt geven. Enerzijds was het een wegbereider – dankzij hem hebben andere acteurs van kleur een kans gekregen. Anderzijds waren de rollen die hij speelde stereotype en bevestigend. Dit lijkt heel erg op hoe Aziaten worden afgebeeld in de Amerikaanse media: als ‘model minorities’. Onder Nederlands-Aziatische jongeren bestaat een groot verschil tussen de ‘cosmopolitans’ en de ‘Asians’. Voornamelijk de Asians keren zich af van de Nederlandse populaire cultuur. Dit heeft ook te maken met het feit dat ze Nederlandse media heel slecht vinden. Er zijn namelijk geen blockbusters van Amerikaanse kwaliteit. Bovendien wordt men vaak stereotype gepresenteerd: denk aan meneer Chung in ‘Ik Hou van Holland’. Dit wordt door veel Aziatische jongeren als kwetsend ervaren. Sebastiaan van de Poll sprak met schrijver, journalist en actrice Anousha Nzume. Zij vertelt dat veel talentvolle journalisten met een kleur nog steeds moeilijk aan de bak komen. Pleit een gebrek aan diversiteit voor een quotum? Kartosen-Wong is het hier niet mee eens. Dit zou immers ook kunnen betekenen dat er slechtere acteurs of journalisten worden aangenomen. Het binnenhalen van gekleurde journalisten leidt bovendien niet per definitie tot diversiteit in beeld of tekst. Het gaat niet om cijfers of percentages alleen. Een quotum in de sollicitatieprocedure lijkt hem wel een goed idee. Kartosen-Wong komt tot de conclusie dat het draait om macht – wie de posities bezet wil zijn positie niet opgeven. Maar nieuwe technologie zorgt er wel voor dat mensen met minder macht zich kunnen uitten. Linda concludeert dat er een nieuw besef moet komen: Nederland is een multiculturele samenleving en er is bovendien een markt die we kunnen aanboren. Wie geen mensen van kleur heeft rondlopen is een culturele sukkel: je mist ontwikkeling op allerlei vlakken en de wereld gaat ondertussen verder.