216.อยู่ที่นี่

บรรยายเมื่อ 11-10-2563

เราไม่เคยมีอิสระที่แท้จริง
เราไม่รู้จักการใช้ชีวิต

เราไม่รู้ว่าชีวิตทั้งชีวิตนี้...แท้จริงคือการปฏิบัติธรรม

ความเป็นไปของชีวิตในแต่ละขณะคือการปฏิบัติธรรม...เป็นการปฏิบัติธรรมในตัวอยู่แล้ว...แต่เราพยายามเพิ่มเติมให้มัน

ข้อมูล ความรู้ ทฤษฎีทั้งหลายที่เราฟังมา คืออุปสรรคสำคัญต่อการมีชีวิตที่จะรู้แค่ขณะนี้

มีใครที่รู้ขณะนี้ หรืออยู่กับปัจจุบัน แล้วมีเป้าหมายได้บ้าง???

มีใครทำอย่างนั้นได้บ้าง???
 
พิจารณาประโยคที่ผมถามนี้ให้ดีๆ
แล้วเราจะรู้ว่าชีวิตการปฏิบัติธรรมของเรานั้นถูกทฤษฎี และความรู้ หรือเป้าหมาย หลอกเราออกนอกเส้นทางบ่อย และมากขนาดไหน

ความจริงนั้นไม่สามารถแสดงตัวภายใต้ความคิดได้

เมื่อเราพ้นไปจากโลกของความปรุงแต่งทั้งปวง...การเรียนรู้จึงเกิดขึ้นได้

แต่เมื่อไหร่ความคิด ความรู้ ทฤษฎีเข้ามาครอบงำ “ธรรมชาติของความเป็นไปนี้” ก็จะไม่เกิดการเรียนรู้

มันจะกลายเป็นแค่การสั่งสมความรู้ใส่ตัวเฉยๆ แล้วจะสั่งสมอัตตาให้มากขึ้น
มันจะสั่งสมเป้าหมายในชีวิตของการปฏิบัติธรรมที่มากขึ้น

เราไม่เคยอยู่แค่ที่นี่ เดี๋ยวนี้
ปราศจากทุกเป้าหมาย

ความดำรงอยู่ของชีวิตที่แท้จริง
ไม่มีเป้าหมาย...ไม่มีเลย
ชีวิตมีแค่ขณะนี้ 
ไม่มีใครบรรลุธรรม
มันเป็นความเป็นเอง

ทุกๆ เป้าหมายไม่ว่าจะเล็กน้อยหรือใหญ่โต
มันไม่เคยอยู่ที่นี่เลย

เราจะสนใจกับภาพลวงตาทำไม
ทำไมเราไม่สนใจของที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้

ใครก็ตามที่เข้าใจในสิ่งที่ผมสอน
สิ่งที่เราจะเห็นชัดอย่างนึง ก็คือ 
เราจะรู้สึกว่าชีวิตเราไม่ดิ้นรน
เราจะไม่เป็นหนูในสายพานที่วิ่งอย่างไม่มีวันจบสิ้น

ในทางกลับกัน เราจะรู้สึกว่า
เราพอแล้วกับข้อมูล
เราพอแล้วกับความดิ้นรน

เราพร้อมจะเสียสละความอยากรู้ ความอยากก้าวหน้า

เราพร้อมจะเสียสละทุกอย่างที่เราเคยคิดว่าเราควรจะมี

เพื่อจะอยู่กับที่นี่ อยู่กับขณะนี้
ขณะที่ไม่มีอะไรให้เราได้รับเลย

เราจะไปที่ไหน นอกจากที่นี่
เราจะอยู่ที่นี่ จนที่นี่แสดงความจริงอันกว้างใหญ่ไพศาลของมันอย่างไม่มีขอบเขต

#แล้วเราจะรู้จักที่นี่

เราจะรู้จักทุกความจริงภายใต้ความกว้างใหญ่ไพศาลนี้

มันจะเปิดเผยตัวออกมาเอง

ทั้งหมดบนเส้นทางนี้ 
คือความเป็นเอง
คือธรรมชาติที่มีอยู่แล้ว

ออกมาจากโลกของความคิดปรุงแต่งให้ได้
แล้วทุกอย่างจะเปิดเผย