Það er aldrei einfalt að koma saman fjármálaáætlun til fimm ára en líklega sjaldan flóknara en við ríkjandi aðstæður. Verðbólga er mikil, vextir hafa hækkað verulega, þensla er á flestum sviðum. Við slíkar aðstæður er farið úr öskunni í eldinn ef útgjöld eru aukin umfram vöxt efnahagslífsins. Vandi fjármálaráðherra er sá að þrýstingurinn á aukningu útgjalda er mikill og eru fáir saklausir í kröfugerð um aukna fjármuni til flestra málaflokka. Staðreyndin er að minnsta kosti sú að fjármálaráðherra á ekki marga bandamenn. Þróun síðustu ára, en ekki síst staða í efnahagsmálum um þessar mundir, hefur sannfært mig um nauðsyn þess að lögfesta útgjaldareglu og hafa hana sem meginreglu við stjórn opinberra fjármála. Með slíkri reglu fær fjármálaráðherra beittara verkfæri en áður til að stuðla að ábyrgri stjórn ríkisfjármála sem styður við aukið jafnvægi í þjóðarbúskapnum.
Fræðimaður og stjórnmálamaður: Ólafur Björnsson
„Gildi og beiting samtakamáttarins"
Hvað á ríkið að gera?
Baráttan gegn hugmyndum Davíðs um dreift eignarhald
Þumalputtaregla á kosningaári
Það „besta sem við geymum í okkur; gjafmildi, ástúð og kærleika“
Starfsmenn án landamæra - heilbrigðisstarfsmenn
Gegn valdboði og miðstýringu
Spurning sem forðast er að svara
Tug milljarða árleg sóun
Á bjargbrún hins lögmæta
Grafið undan hornsteinum lýðræðis
Hollywood í klóm ritskoðunar
Hagsmunabandalög og sundraðir skattgreiðendur, neytendur og kjósendur
Stjórnmálamaður „á að vera hugrakkur, vinnusamur og hafa hjartað á réttum stað"
Lífið sjálft felur í sér áhættu
Heimboð og vegtyllur - Forseti MDE gagnrýndur
Gölluð lagasetning - aukin áhætta launafólks
Brostnar forsendur?
Aukum súrefnið
Create your
podcast in
minutes
It is Free